DEPRESJA LEKOOPORNA

O depresji lekoopornej można mówić wówczas, kiedy dwie kuracje różnymi lekami, trwające 6-8 tygodni każda, nie przynoszą oczekiwanej poprawy.

Depresja lekooporna stanowi duży problem medyczny i szacuje się, że występuje u około 30% pacjentów z depresją. Czasem wiąże się z nieprawidłowo postawionym rozpoznaniem, czasem z dodatkowo współistniejącymi zaburzeniami osobowości czy uzależnieniami. A często przyczyny są niejasne.

Konsekwencje depresji lekoopornej

Konsekwencje lekooporności mogą być bardzo poważne – wzrasta zapadalność na inne choroby (cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, choroby serca), dwukrotnie wzrasta częstość hospitalizacji psychiatrycznych i aż siedmiokrotnie częstotliwość podejmowania prób samobójczych.

Leczenie depresji lekoopornej

W sytuacji stwierdzenia depresji lekoopornej na ogół wprowadza się drugi lek przeciwdepresyjny lub inny, który zwiększy siłę działania przeciwdepresyjnego. Jeśli i w takim przypadku terapia nie skutkuje – można zastosować terapię elektrowstrząsową, która choć wykazuje dużą skuteczność terapeutyczną, wzbudza wiele negatywnych emocji i musi być związana z hospitalizacją. Są też bardziej nowoczesne sposoby – przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS) oraz leczenie esketaminą – pochodną substancji (ketaminy), która jest wykorzystywana  w anestezji.

Nowoczesne metody leczenia depresji lekoopornej a leki przeciwdepresyjne

Elektrowstrząsy, TMS czy esketamina potencjalizują (nasilają) działanie klasycznych leków przeciwdepresyjnych dlatego nie rezygnuje się z ich podawania w trakcie kuracji stosowanych w depresji lekoopornej.