DYSTYMIA 

Dystymia w dużym stopniu pokrywa się z pojęciem depresja nerwicowa, chociaż nie można postawić między tymi kategoriami znaku równości. Dystymia jest utrwalonym zaburzeniem nastroju wykazującym zmienne nasilenie, ale zwykle nie osiąga (lub niezmiernie rzadko) nasilenia uprawniającego do rozpoznania epizodu depresyjnego według ICD-10.

Objawy utrzymują się przez wiele lat, niekiedy przez większą część życia, są przyczyną złego samopoczucia i ogólnej niesprawności. Pacjenci miewają okresy (dni, tygodnie) zupełnie dobrego samopoczucia, jednakże większość czasu czują się przygnębieni, zmęczeni, zmuszają się do wysiłku, nie odczuwają zadowolenia. Są zniechęceni, miewają zaburzenia snu, zwykle są jednak w stanie podołać codziennym obowiązkom. Zatem obraz kliniczny przypomina opisy depresji nerwicowej. Początek objawów pojawia się najczęściej w młodości. Poniżej przedstawiono typowe objawy dystymii według ICD-10 (warunkiem rozpoznania jest co najmniej 2-letni okres utrzymywania się objawów).

• zmniejszenie energii lub aktywności
• bezsenność
• mała wiara w siebie i poczucie niedostosowania
• trudności w koncentracji
• płaczliwość
• utrata zainteresowania i radości z seksu oraz innych czynności sprawiających przyjemność
• poczucie bezradności lub zmartwienia
• dostrzegalne trudności w radzeniu sobie z codziennymi obowiązkami
• pesymizm wobec przyszłości lub rozpamiętywanie przeszłości
• wycofanie społeczne
• zmniejszona rozmowność